i have to be firm. i have to be cold. i am immune [even if i have learned there is no such thing as immunity, only people with high resistance]. and it is difficult. impossible not to be affected. it is like re-opening an old wound. it doesn’t hurt [my ego] anymore.
i don’t have to be angry anymore, i don’t have to be hurt. just plain passive without emotion. apathy. it’s hard work. i wish i didn’t have to do this. but sometimes, you just have to forget. it’s a skill.
victims of fate.
bago lang pinaalala ako ng isang tao na akala ko nakalimutan ko na. gaya ng sabi ko, mixed emotions. umiikot ang looban ng dibdib. nanlalamig. masarap alalahanin, ngunit ang nasa isip — sayang. nasabi ko naman ang dapat kong sabihin, wala na ako magagawa pa doon. kalimutan ko na [ano mang hangarin, maliban siguro sa masayang ala-ala].
dead end.
minsan, madalas ng mga nakaraang linggo, ibang tao naman na-aalala ko.
ang kaso naman sa kanya, hindi na ako nagsalita. basta na lang ako nawala. siguro nga hindi kasing sakit ang manahimik kesa sa magsalita. mas mabuti nga ang makalimot habang mas maaga. what-ifs? wag nang isipin. wala ka rin magagawa. keep the good memories na lang.
wag nang tumuloy sa dead end. dead end talaga yun.
nagiging masamang tao tuloy ako nito. tao na walang puso. nangangain ng tao ng buhay. antipatiko.
so what. who cares.
maybe this is my form of vindication. apathy. forgetting. reducing its meaning into nothing. and one day, i’ll be somewhere else. without a trace. and the past will also be somewhere else. also without a trace.
nothing happened.
pwede na matulog.