it's hard to be mean

sometimes you are reminded of the past that should have been forgotten. it brings back some memories, it brings back some names, it brings back some feelings. and you are faced with clashing emotions now that you have learned to come up with a new perspective as a coping mechanism. you were much different from now. you have succeeded in suppressing the past. almost completely. almost.
i have to be firm. i have to be cold. i am immune [even if i have learned there is no such thing as immunity, only people with high resistance]. and it is difficult. impossible not to be affected. it is like re-opening an old wound. it doesn’t hurt [my ego] anymore.
i don’t have to be angry anymore, i don’t have to be hurt. just plain passive without emotion. apathy. it’s hard work. i wish i didn’t have to do this. but sometimes, you just have to forget. it’s a skill.
victims of fate.
bago lang pinaalala ako ng isang tao na akala ko nakalimutan ko na. gaya ng sabi ko, mixed emotions. umiikot ang looban ng dibdib. nanlalamig. masarap alalahanin, ngunit ang nasa isip — sayang. nasabi ko naman ang dapat kong sabihin, wala na ako magagawa pa doon. kalimutan ko na [ano mang hangarin, maliban siguro sa masayang ala-ala]. bawal kasi yun.
dead end.
minsan, madalas ng mga nakaraang linggo, ibang tao naman na-aalala ko.
ang kaso naman sa kanya, hindi na ako nagsalita. basta na lang ako nawala. siguro nga hindi kasing sakit ang manahimik kesa sa magsalita. mas mabuti nga ang makalimot habang mas maaga. what-ifs? wag nang isipin. wala ka rin magagawa. keep the good memories na lang. sinabi nang bawal.
wag nang tumuloy sa dead end. dead end talaga yun.
nagiging masamang tao tuloy ako nito. tao na walang puso. nangangain ng tao ng buhay. antipatiko.
so what. who cares.
maybe this is my form of vindication. apathy. forgetting. reducing its meaning into nothing. and one day, i’ll be somewhere else. without a trace. and the past will also be somewhere else. also without a trace.
nothing happened.
pwede na matulog.

anong bago

in short, wala. eto pa rin.
finally, im breaking the long silence. ayoko ko pa sana.
sa kasalukuyan, nandito na ako sa manila. bago ang lahat, salamat k alex, inencourage nya ako tahakin ang landas na ito. salamat k charles, kaya nandito ako ngayon kung nasaan ako. salamat sa tulong ni teng, madali kong natanggap ang desisyon na ito. salamat kina jay, nani, mark, dennis, aidan, jim…. sa mga dota days.
sya nga pala, nakalimutan ko. salamat k jowjow, nakapagwork ako sa notre. salamat kina alessie, jackie, junie, nonie, sheila, ting, at sa iba pa (madami kayo pero ung nabanggit ko lang ung mga nasa friendster ko), naging masaya naman ang stay ko sa notre. salamat sa mga partners in crime ko, si buntis na jo-ann at si jolyn. mga churvalets kayo!
ang kuwento. in summary, nagmunlyt ako sa notre last year, from august to december. sometime in july kasi, kumain kami sa labas nila teng at ni jowjow. sabi ni jowjow, subukan ko raw mag apply magmunlyt sa notre. e di sige, wala naman ako ginagawa at that time. 5 months na ako na bakante noon pagkatapos ng board exam.
during that time, pumasok sa isip ko magresidency training, courtesy of dr. and dra. black. rehab med. yup. pareho siguro tayo ng iniisip ng una. ano ba talaga ang rehab med? para mamaya na yun. aba, inencourage ako ni alex, ok daw un. why not, sabi ko. nakuwento ko k teng. somewhere along the line, nakaabot k charles ang balita na interested ako sa rehab med. binigay nya name ko sa pgh. and then one day, tinawagan ako. ang sabi ko sa january na lang ako magsimula. kaya ayun.
ano ba ang rehab med? first, its not about drugs, pare. actually, hindi rin ako masyado familiar. hanggang ngayon. eto kasi ung pt-pt, ot-ot, … ibang mundo. hindi ko nga alam ng una ano ang ot. occupational therapy. para paguluhin pa ang utak mo, meron pang speech therapy. masyado na magulo. para ma-explain ng mabuti, ang (physical and) rehabilitation medicine ay branch ng medicine na nagrerehabilitate ng mga pasyente na may impairment, disability, or handicap (pati ako medyo naguguluhan pa sa pinagkaiba ng tatlo), eto ung mga pasyente na na-istroke, na heart attack, na aksidente, na-pilayan, nasunog…. basta ung naapektuhan ang regular activities of life dahil sa nagkasakit (at saka mga kids na may palsy, global develomental delay, pati ung mga adhd, etc., ang dami). in short, we try to restore them to their original state or at least to the best condition possible. napapa-english na ako. ang haba na. so, it’s about creating a program of exercises (c/o pt), training in activities of daily living (c/o ot), meron din psychology, pagrerecommend ng braces, orthoses, prostheses, … blah blah blah. magtanong na lang kayo ano gusto nyo malaman. wala? good.
bat ko naisipan yun? kasi, hindi toxic. pero syempre, habang residente ako dito, toxic. at saka 3 years lang ang training.
kamusta ang pgh? ok lang. kaso ang layo from home. everyday 1 1/2 hours trip ko papunta at pabalik ng bahay. sa cavite pa kasi ako umuwi meanwhile… nyehehe.
chicks? wala pa.
masaya ba? ok lang. wala pa ako money. hindi pa nga ako residente, pre-res pa lang.
mahirap ba? hindi pa naman. siguro sa feb, pag nagsimula na as genuine resident. so far, once pa lang ako nagduty. walang nangyari. kumain lang ako ng dinner. at breakfast. sa feb, schedule namin every six ang duty. mag isa kada duty. toxic na ang dalawang referral sa duty.
e ang baguio? nakakamis ang kama. kahit malamig. kaya nga nakakamis e. init dito. wala akong ka-dota dito.
nagbago nanaman ang mood ko. yoko na magsulat. bye.